حسن خلق دو معنا دارد: معنای عام ومعنای خاص.
حسن خلق به معنای عام عبارت است از مجموعه خصلت های پسندیده ای که لازم است انسان روح خود را به آنها بیاراید.
حسن خلق به معنای خاص عبارت است از خوشرویی، خوشرفتاری، حسن معاشرت و برخورد پسندیده با دیگران. امام صادق ـ علیه السلام ـ در بیان حسن خلق به معنای خاص فرمود:
«تُلَیِّنُ جانِبَکَ وَ تُطَیِّبُ کَلامَکَ وَ تَلْقی اَخاکَ بِبِِشرٍ حَسَنٍِ»
حسن خلق آن است که برخوردت را نرم کنی و سخنت را پاکیزه سازی و برادرت را با خوشرویی دیدار نمایی.
در کتاب های اخلاق و روایات اسلامی هر جا سخن از حسن خلق است، اغلب مراد، همین معنای دوم است.
حسن خلق یا خوش اخلاقی یکی از اصول مهم اخلاقی است.
خوش اخلاقی در مسائل تربیتی چنان مؤثر و سازنده و دارای نقش استثنایی است که پیوسته در متون دینی قرآن و روایات مورد تأکید قرار گرفته است.
قرآن کریم شخصیت پیامبر خدا صلی الله علیه و آله را به دلیل اخلاق نیکویش می‌ستاید و در سوره قلم، آیه 4 می‌فرماید:«انک لعلی خلق عظیم» (تو، ای پیامبر، اخلاقی بس نیکو داری.)
حسن خلق مؤمن نشانگر عمق ایمان اوست.
پیامبر اسلام فرمود:«تقوا و حسن خلق سبب بهشت رفتن بیشتر افراد امّت من خواهد بود.»
و نیز فرمود:«پاداش کسی که اخلاق نیکو دارد، همانند پاداش روزه دار نمازخوان است.»
امام باقر علیه السلام نیز می‌فرمود:«کاملترین ایمان را خوش‌اخلاق‌ترین مومنان دارا هستند.»